به دل وعده داده ام اين جمعه مى آيى نكُند اُميدِ اين دلِ من نا اُميد شود براىِ اربعين ، خدا كُند كه نگاهَت . به قفلِ بسته ى اين مَرزها كليد شود تعجيل در امرِ فرج ، سلامتى و طولِ عُمرِ امام اى ؛ صلوات »

هر گُذر ، هر مکان ، کتک خوردم دَم‌ به دَم ، هر زمان ، کتک خوردم نَه فقط حرمله ! نه تنها شمر . از یزید و سَنان ، کتک خوردم چقدَر بینِ راه از دستِ . خولیِ بد زبان ، کتک خوردم با وجودِ زَجرِ سنگین دل . فقط این را بِدان ! کتک خوردم رویِ پایِ مادرَت زهرا (س) . نیمه شب ، ناگهان ! کتک خوردم با ( غلاف و کعبِ نی ، شلّاق . با عَصا ، با کمان ) کتک خوردم پا به پایِ عمّه‌ ام زینب (س) . بینِ نامَحرمان ! کتک خوردم در میانِ اَراذل و اوباش .

پيرو بيانات حضرت آقا: " عاقلانه و مُدبّرانه بود " . جنگِ ما كه غيرتِ ملّىِ ماست وَ به فرموده ى آقاجانِ ما . " بخشى از هويّتِ ملّىِ ماست " در " مُدل سازى " استعداد و عشق . جِلوه اى از غيرتِ ملّىِ ماست بخشى از " آورده ى دفاعِ ما " . "قدرت و امنيّتِ " ملّىِ ماست گوشه اى از " بركاتِ اين دفاع " . هنر و " ظرفيت " ملّىِ ماست " حاج قاسم هاىِ ما " نتيجه ى . جنگِ با شرافتِ ملّىِ ماست " دستِ كم گرفتنِ اين كُرونا " .

جمعه ى ديگر رسيد و خبرى از يار نيست باز هم چَشمِ ترِ من لايقِ ديدار نيست روسياه و پُر گناه و دستِ خالى اَم ، ولى . مُطمئنّم با كريمان كارها دشوار نيست جانِ زهرا مادرَت وا كُن گِرِه از كارِ ما قِسمتِ ما كربلاىِ اربعين انگار نيست ازدحام و شهرِ شام و ملاءِ عام ، سنگِ بام جاىِ ناموسِ شما در كوچه و بازار نيست زینبِ کبری کجا و بزمِ ننگینِ شراب . یک مسلمان گوییا در حلقه ی أغیار نیست ! دخترِ سلطان کجا ، کنیزی و این حرف ها جایِ این دختر میانِ لشگرِ اشرار نیست

اسارت آل الله (شام): زينب و كوچه و بازار ؛ خدا رَحم كُند زينب و شاميِ بي عار ؛ خدا رَحم كُند زينب و بي احتراميّ يهودِ شامي زينب و حلقه ي اَشرار ؛ خدا رَحم كُند زينب و دشمنِ هيز و ماجراهايِ كنيز زينب و مجلسِ أغيار ؛ خدا رَحم كُند زينب و حَراجِ گوشواره ، حَراجِ مَعجر . در برِ چشمِ علمدار ؛ خدا رَحم كُند زينب و محلّه ي بَرده فُروشان و غمِ . آنهمه چشمِ خريدار ؛ خدا رَحم كُند زينب و نامَحرمان ، زخمِ زبانِ شاميان زينب و اينهمه آزار ؛ خدا رَحم كُند زينب و

آمدم با ناقه ي عريان و دردي بي حساب . كو به كو منزل‌به‌منزل ؛به سويِ شامِ خراب شرم دارم كه بگويم دخترِ فاطمه را . شاميِ بدتر ز كوفي ، خارجي كرده خطاب چه بگويم به تو از اين سفر اي همسفرم شمر و خولي بوده ِ تو "پا به‌ركاب " كربلا تا كوفه و از كوفه تا شامِ بلا . خنده ي حرمله آتش زده بر قلبِ رُباب عصمت اللَّهم و ناموسِ علي ؛ امّا ببين . ميروم با قامتي خميده در بزمِ شراب !

خود را ميانِ معركه ، بيمار ديدم هفت آسمان را بر سرم آوار ديدم هم نخ نما ديدم عليْ اكبر و قاسم هم روي نيزه كودك شيرخوار ديدم مُردم و زنده شدم و ميانِ گودال . آیینۀ جسمِ پدر را تار دیدم افتاد علم افتاد علمدار و پس از آن . ناموسِ خود را وسطِ بازار ديدم دور از نگاهِ مَحرمان ، نا مَحرمان را . نزديكِ مَحرم هايِ خود ، بسيار ديدم ! حراجيِ معجر و گوشواره و خلخال . بزمِ شراب و مجلسِ اغيار ، ديدم روحِ دعا ، مظهرِ ايمان هستم امّا .